Don Antonio é un condutor empedernido. Sempre lle gustou conducir. Agora aos seus oitenta e tantos anos segue collendo o volante. Presume diso e do seu vello Renault 19. Que como di el “aínda está para percorrer outros 200.000 quilómetros”. Está como o primeiro día. Ou sexa, como todos os automóbiles da súa época. Sen ningún tipo de axudas á condución. Incluso sen climatizador, algo que lle viría moi ben a don Antonio para ir nun ambiente máis cómodo e relaxado. Unha forma de non estar agoniado pola calor no verán ou polo frío no inverno. Isto último combáteo cun bo equipamento, que inclúe entre outras cousas camiseta de manga longa (estilo panadeiro) e un abrigo groso. O único inconveniente é que este equipamento de “guerra” limítalle, aínda máis, a súa minguada capacidade de movementos.

E a familia que di? Algúns que o avó é un campión é que aínda conduce, incluso presumen diso cos coñecidos. Outros, que o patriarca debería deixar o volante porque os seus impedimentos son innumerables. Como a limitación na capacidade de movementos, os problemas da vista, a mala audición, a polimedicación asociada aos anos e outra serie de problemas que dificultan unha condución saudable, na batalla do tráfico urbano. Aínda que non o comente, fóra da cidade xa non se atreve a circular.

Así e todo, ninguén é capaz de arrincarlle o volante das mans. Uns por un respecto mal entendido e outros porque son incapaces de controlalo.

Don Antonio, de cando en vez, non sen pensalo dúas veces antes, arrinca o vello Renault 19 no seu laberíntico garaxe. Pouco a pouco vai movéndoo da súa praza, un pouco para adiante outro pouco para atrás, é con máis paciencia que habilidade, ou con máis habilidade que paciencia, acaba colocándoo na pole position para iniciar a maldita subida da rampla de saída. Máis dunha vez nesta manobra raspou un retrovisor exterior contra unha columna ou unha parede. Xa o di el “pouca cousa”. Evidentemente, pouca cousa, peor é cando rabuña unha porta. En fin, que xa logrou subir a rampla e se acerca dificultosamente á porta de saída. Nada máis asomar a proa do coche dálle un susto a un peón que cruza a porta de saída. É cando don Antonio comeza a exercer a súa boa educación “Perdón! Perdón!”. O peón dille con mala cara: “Hai que ter máis coidado!”. O noso protagonista consegue incorporarse ao tráfico rodado. Lento pero seguro (gustaríanos saber de quen é esta frase). Lento si pero o de seguro non estamos tan de acordo. No primeiro semáforo xa queda medio trasposto, é máis, non arrinca ata que lle chaman a atención a través de varios sinais acústicos (léase bucinazos). Don Antonio reacciona cortesmente “Perdón! Perdón!”. Non tarda moito en chegar á primeira rotonda (por sorte non é unha turborrotonda), entra nela coma un campión, sen ter en conta que intercepta a traxectoria dun vehículo que xa está incorporado. De novo recibe un aviso acústico, e outro con mal xesto do piloto afectado. Como non! O noso avó volve utilizar o seu mellor recurso “Perdón! Perdón!”. Ao longo dun curto periplo pola cidade don Antonio utilizou máis a súa famosa frase de desculpa educada que un teleoperador os “bos días” nunha xornada de estrés.

Que ese “Perdón! Perdón!” non se converta nunha traxedia por non saber retirarnos a tempo. Tanto nós como a nosa contorna familiar máis próxima deberiamos saber cando o pracer de conducir se pode converter nunha condución perigosa para todos.

“Perdón! Perdón!” se molestamos a alguén, pero é a nosa obriga contribuír a mellorar a seguridade viaria.